زندگی آن قدر ها که فکر می کنیم جدی نیست . زندگی یک بازیست .

ما زخم هایی راکه در این بازی بر میداریم ، با خود حمل می کنیم و هر روزهم این زخم ها بیشتر و بیشتر می شوند .

چون ترس از زخمی شدن ما را آماده برای زخم خوردن دوباره می کند . ترس ، بی اعتمادی ، تنهایی ، بی نوایی و...باعث می شوند تا خود را از دیگران پنهان کنیم و در گیر افکار پوچ و توهم زا شویم واین یعنی بیماری .این یعنی نفس کشیدن با درد و رنج . یعنی تنها ماندن و تنها زندگی کردن .

 تنها زنده بودن ، زندگی نیست . ما باید از تمام لحظات زندگی خود بهره ببریم ، شاید فردایی در کار نباشد .

سعی کنید ذهن خود را مدام پاک نگه دارید و در زمان حال زندگی کنید اینجا

و هم اکنون ، گوئی تازه متولد شده اید . درست مانند یک نوزاد . 

شاید اول همه از شما  سوءاستفاده کنند یا مورد فریب و نیرنگ یا سرقت قرار گیرید. اما نگران نباشید هر بار که اجازه ندهید تا موقعیت ها فاسدتان کند آنوقت زخم های درونتان را شفا داده اید.ما با مراقبه باید ذهن خود را شفا دهیم .

مراقبه یعنی : مواظبت کردن ، یعنی مراقبت کردن .

زمانی که مواظبیم، دروغ نگویم یعنی در حالت مراقبه به سرمی بریم . زمانی که مراقبیم تا کسی را فریب ندهیم و با حیله ونیرنگ با دیگران برخورد نکنیم در حالت مراقبه قرار گرفته ایم .

ما به جهان وصلیم و هستی مراقب ماست. پس باید به تمام انسانها از هر دین و مذهبی که باشند عشق بورزیم تا پاک و روشن شویم تا به حقیقت برسیم . حقیقت واقعی فقط خداست او تنها حقیقتی است که می توانی احساس کنی . آن موقع است که ما از دایره ی زندگی و مرگ فراتر می رویم ..........